Skip to content
Odyseja symfoniczna

Odyseja symfoniczna

odyseja symfoniczna – muzyka w filmie, serialu i nie tylko

  • Home
  • Analizy
    • Sceny
    • Czołówki filmowe
    • Zwiastuny
  • Zestawienia
  • Muzyka klasyczna
    • Requiem w kinie
  • Polecajki
  • Sylwetki
  • Kontakt
  • FB

Stanley Kubrick

Categories Analizy, Muzyka klasyczna w kinie, Stanley Kubrick

Walc Kubricka – Oczy szeroko zamknięte

Jak muzyka funkcjonuje w filmach Oczy szeroko zamknięte reż. Stanley Kubrick, czy Nimfomanka reż. Lars von Trier? A konkretniej walc Szostakowicza, któremu poświęcony jest ten…

Categories Analizy, Muzyka klasyczna w kinie, Requiem w kinie, Stanley Kubrick

Requiem w kinie #4 Oczy szeroko zamknięte

Bardzo krótki i łatwy do przeoczenia fragment, mówiący o strachu, który towarzyszy bohaterowi. Requiem w tej scenie jest ciche, funkcjonuje jako tło. To typowe dla Kubricka ukazywanie myśli, zmagań bohatera przez ścieżkę dźwiękową.

Categories Czołówki filmowe, Muzyka klasyczna w kinie, Stanley Kubrick

Oczy szeroko zamknięte i walc Szostakowicza

Utwór Szostakowicza słyszymy juz w pierwszych sekundach. Pojawia się obraz rozbierającej się i kuszącej seksualnością Nicole Kidman.

Facebook Pagelike Widget

odysejasymfoniczna

Blog o muzyce w kinie
Nowy film jest już dostępny na kanale - link w Nowy film jest już dostępny na kanale - link w bio. 

Przepraszam, że tak długo, niestety miałem drobne problemy techniczne. Wszystkiego dobrego w nowym roku 💙

#wideoesej #muzykafilmowa #tamtednietamtenoce #timotheechalamet #soundtrack #muzykawkinie #analizafilmu #samotnoscwkinie #samotnosc #międzysłowami #historiamalzenska
Nowy odcinek jest już na kanale. Zapraszam do og Nowy odcinek jest już na kanale. Zapraszam do oglądania! Link w bio 🎼

#eyeswideshut #muzykafilmowa #analizafilmu #stanleykubrick #nicolekidman #oczyszerokozamknięte #kubrick
Zrobiłem pierwszy film o muzyce w Faworycie. Mił Zrobiłem pierwszy film o muzyce w Faworycie. Miło będzie mi, jeśli dacie znać co myślicie o takiej formie i co mógłbym poprawić.

Link w bio.

#faworyta #lanthimos #analizafilm #muzykafilmowa #thefavourite #muyzkawfilmie #odysejasymfoniczna
Leftovers - International Assasin Pod względem m Leftovers - International Assasin

Pod względem muzyki, odcinek jest wyjątkowy z co najmniej kilku względów. Po pierwsze, ścieżkę dźwiękową stanowią fragmenty jednego utworu. Jest to dość rzadko spotykane (szczególnie w telewizji) by przez cały odcinek serialu obraz przenikał się z jednym powtarzającym się motywem muzycznym. I to nie byle jakim, bo chodzi o wielką czteroaktową operę Giusseppe Verdiego. W jednym odcinku pojawia się więc zarówno historia Kevina, a obraz dopełnia akompaniament włoskiego kompozytora, która opowiada zupełnie inną historię. W bardzo ciekawy sposób przenikają się tu kino i opera.

„Nabucco” (skrót od Nabuchodonozora) przybliża historię wygnania Żydów, która miała miejsce w trakcie „niewoli babilońskiej”. Verdi napisał operę po tragicznych zdarzeniach, z którymi musiał się zmierzyć.  Śmierć dwójki dzieci i żony miały zapewne znaczny wpływ na rozpacz, którą udało mu się przelać szczególnie w poruszającej muzyce do „Va, pensiero”. 

Fragmenty „Nabucco” pojawiają się aż 9 razy. Z każdym obudzeniem Kevina, po raz kolejny usłyszeć możemy ten sam motyw - wprowadzenie z aktu trzeciego opery. I za każdym razem, gdy Kevin ponosi porażkę i zaczyna od nowa, towarzyszy temu ta pompatyczna, wzniosła fanfara. Utwór zostaje przerwany w momencie, kiedy ma wybrzmieć najważniejszy i najbardziej przejmujący fragment - pieśń żydowskich wygnańców, śpiewana przez chór. Wydaje mi się, że ten zabieg ma typowy cel budowania napięcia, które z każdą minutą wzrasta i wzbudza w widzach zniecierpliwienie. 

 [spoilery]
Wszystko powoli zmierza do tego, by w jednej z ostatnich scen wybrzmieć mógł najważniejszy, najbardziej przejmujący moment opery. Ma to miejsce, gdy Kevin zrzuca do studni dziewczynkę - Patti. Wydaje mi się, że hymn, który możemy usłyszeć w tle podkreśla to jak bardzo chce wrócić do poprzedniego świata, do domu. Postać Kevina zostaje więc przyrównana do żydowskich wygnańców, którzy pragnęli wolności, a zabójstwo Patti staje się dla niego metodą jej całkowitego odzyskania. 

#leftovers #damonlindelof #muzykawserialu #maxrichter #muzykafilmowa #muzykaklasyczna #opera #verdi #nabucco #odysejasymfoniczna #director #kompozytor
Nowy post o fortepianie w kinie. 🎹🎹🎹 LINK Nowy post o fortepianie w kinie.
🎹🎹🎹 LINK W BIO 🎹🎹🎹

#thepianist #thepianoteacher #pianista #pianistka #muzykaklasyczna #muzykafilmowa #chopin #haneke #śmierćwwenecji #odysejasymfoniczna #bergman #visconti #analizafilm #kino #reżyser #director #kompozytor #pianino #fortepian #janecampion
Faworyta Lanthimosa Koncert skrzypcowy e-moll, op. Faworyta Lanthimosa
Koncert skrzypcowy e-moll, op.11, nr 2

Utwór ten został zaprezentowany przez Vivaldiego Karolowi VI, w 1728 roku. 12 lat później kompozytor specjalnie przeprowadził się do Wiednia, by pełnić służbę na dworze monarchy,. Niestety Karol VI pokrótce zmarł, tym samym zostawiając muzyka bez zabezpieczenia finansowego. 
Dla kompozytora oznaczało to życie w ubóstwie, co również poskutkowało śmiercią artysty zaledwie rok później.
 
Tragizm tych wydarzeń można usłyszeć w muzyce. Na pierwszy plan wychodzą pojedyncze dźwięki, które stopniowo przeradzają się w melancholijną melodię. Utwór tworzą dwie linie melodyczne grane na skrzypcach. Nadaje to poważnego, żałobnego charakteru.

Utwór stanowi ścieżkę dźwiękową do ostatecznego odrzucenia Sarah przez królową. Analogicznie do sceny, w której księżna odkryła zdradę kochanki i tym razem pokonuje korytarz w samotności ze świecą trzymaną w ręce. Tragizm wybrzmiewający z kompozycji Vivaldiego podkreśla samotność błąkającej się odrzuconej faworyty. Muzyka pozwala zwizualizować duchowość bohaterki, a szczególnie pustkę, która odczuwa po ostatecznym odrzuceniu.

Kompozycja towarzyszy obrazowi przez zmiany w rządzie, aż po ostatnie spotkanie obu faworyt. Co najciekawsze, tytuł, który swojemu dziełu nadał Vivaldi brzmiał: „Il favorito”, co jeszcze bardziej koresponduje z filmem.

#emmastone #film #thefavourite #yorgoslanthimos #vivaldi #classicalmusic #muzykawfilmie #muzykafilmowa #muzykaklasyczna #faworyta #rachelweiz #odysejasymfoniczna
Big little lies pod pozorem lekkiego, obyczajowego Big little lies pod pozorem lekkiego, obyczajowego serialu prezentują poważne studium nad toksycznymi związkami, czy przemocą. 

Czołówka przedstawia głównych bohaterów serialu. Przede wszystkim oglądamy małe miasteczko nadmorskie - Montrey. I już w pierwszym kadrze znajduje miejsce ocean - bardzo często pojawiający się symbol w serialu.  Odzwierciedla moc kobiet, bliskie połączenie między nimi, a naturą. Towarzyszy im w chwilach, gdy potrzebują oddechu, czy wsparcia. Poznajemy też bohaterki i ich dzieci, wokół których kręci się fabuła serialu. Muzycznym smaczkiem czołówki jest hołd dla Davida Bowiego, który oddaje Ziggy, przymując specyficzną dla artysty pozę (odwrócone okulary złożone z rąk).

W tle usłyszeć można, lekki, soulowy utwór Michaela Kiwanuki o kontrastującym tytule „Cold little heart”. Pochodzi z płyty o równie znaczącym tytule: Love&Hate. Tekst piosenki skupia się na nieszczęśliwym związku, na braku zaufania. Opisuje relację, która polega na zapewnianiu siebie o przetrwaniu, a nie ma za wiele wspólnego z prawdziwą miłością. Takie sytuacje znajdują odzwierciedlenie w fabule serialu. W tej subtelnej, muskającej słuchacza jak letni bryza formie, skrywają się poważne i skomplikowane tematy życiowe. Twórcy wkorzystali okrojną wersję utworu (nie wspominając o tym, ze w oryginale trwa on prawie 10 minut) -  pominięto jednoznacze określenia wskazujące na cierpienie podmiotu. 

Utwór Kiwanuki niesie ze sobą sporo melancholi i żalu. Miękki głos artysty pozwala uslyszeć, że dzieli się z nami szczerze, prosto z serca, własnymi doświadczeniami. W odróżnieniu do postaci z serialu - na pewno nie kłamie.

#michaelkiwanuka #biglittlelies #wielkiekłamstewka #serial #odysejasymfoniczna #muzykawkinie #nicolekidman #lauradern #director #reżyser #hbogo
„Baby did a bad bad thing” właściwie w „O „Baby did a bad bad thing” właściwie w „Oczach Szeroko zamkniętych” znalazło się przez przypadek. Nicole Kidman występuje w scenie, w której jej postać nago spogląda w lustro, a po chwili dołącza Bill (Tom Cruise) i zaczyna ją całować. W tle usłyszeć możemy utwór Chrisa Isaaka. Należy do świata przedstawionego, jest to wybór Alice.

Co ciekawe, tak naprawdę utwór wybrała Nicole Kidman. Aktorka stresowała się rozbieranymi scenami i by zrelaksować się podczas prób i przygotowań, słuchała płyty Isaaka.

Utwór dodaje scenie „pazura”, jest przesycona erotyką i niepohamowanymi pragnieniami. Jeśli chodzi o warstwę tekstową to bardziej przewiduje to co wydarzy się w życiu małżeństwa. Do momentu, w którym pojawia się utwór, biorąc pod uwagę czyny bohaterów, żaden z nich nie zrobił przecież nic złego. 

Warto też zwrócić uwagę na kontrast jaki stanowi piosenka, w stosunku do soundtracku składającego się głównie z muzyki klasycznej. Alice jest kobietą nowoczesną, bardziej liberalną w stosunku do jej męża - konserwatywnego, żyjącego przeszłością, tradycyjnymi wartościami. Można to też usłyszeć w ścieżce dźwiękowej: „Baby did a bad bad thing” stanowi soundtrack dla Alice, to jej wybór, ta współczesna muzyka daje jej wolność, swobodę, pozwala wyrazić własne ja, kobiecość, a także podkreśla jej seksualność. Kluczowe jest też lustro. Gdy dołącza do niej Bill, Alice spogląda w lustro, nie patrzy na męża, tylko ich odbicie, czyli poza małżeństwo.

#eyeswideshut #kubrick #stanleykubrick #nicolekidman #oczyszerokozamkniete #chrisisaak #babydidabadbadthing #muzykawfilmie #muzykafilmowa #odysejasymfoniczna #director #reżyser #film
Wizja Pheobe Waller-Bridge jest zarówno przeryso Wizja Pheobe Waller-Bridge jest zarówno przerysowana, ironiczna, ale też jednocześnie szczera do bólu. Ten ból z kolei chowa za humorem. Podczas pracy nad drugiem sezonem rozwinęła współpracę z siostrą, Isobel Waller-Bridge, (wcześniej odpowiedzialna za metalowy motyw gitarowy) co zaowocowało dość nietuzinkową ścieżką dźwiękową.

Fleabag ma dość lekką, komediową formę. Tematyka drugiego sezonu opiera się na jej relacji z księdzem (Andrew Scott). 

Muzyka, którą możemy usłyszeć, to w głównej mierze chóralne pieśni kościelne. Tytuły poszczególnych utworów (Kyrie, Kyrie Christe, Pater) również na to wskazują. Samo „Kyrie”, czyli „Panie zmiłuj się (nad nami)” jest wieloznaczne na wielu poziomach. Wiąże się z przebaczeniem i pokutą - tematami szczególnie obecnymi w życiu bohaterki. Ma to związek również z religią katolicką, a w tym postacią samego księdza. Ścieżka dźwiękowa stopniowo oddaje więź bohaterów, pierwsze spotkanie, zapoznawanie się, fascynację aż do intymnej relacji.

Muzyka stanowi więc zarówno kontrapunkt do poszczególnych scen, kontrastuje z czarnym humorem Phoebe, jej sprośnymi żartami czy myślami i jednocześnie podkreśla sakralność - bardzo ważny motyw sezonu. Sporo scen ma też miejsce w kościele właśnie, więc po części funkcjonuje jako muzyka tła.

Jest też dość ukryty i zabawny wątek, którego w sumie można się było spodziewać po Waller-Brige. Otóż w tekstach tych sakralnych utworów usłyszeć można odpowiedniki na intymne części ciała w łacinie, czy grece. 

Amen.

#fleabag #odysejasymfoniczna #phoebewallerbridge #serial #isobelwallerbridge #amazonprime #współczesnakobieta #muzykawfilmie #reżyser
⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ 50 urodziny obchodzi dziś Paul Thomas Anderson.

Niezwykły reżyser, którego każde kolejne dzieło jest wyestetyzowaną poezją obrazu. Znaczną rolę nadaje również formie audialnej. Szczególnie jego współpraca z Johnnym Greenwodem owocowała niesamowitą synergią obrazu i dźwięku. Ciekawym przykładem może być choćby początek filmu „Nić widmo”. ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ W pierwszej krótkiej scenie, będącej swego rodzaju preludium do filmu, ścieżka dźwiękowa stanowi subtelne tło. Przy planszy tytułowej słyszalny jest specyficzny, nieprzyjemny dźwięk „wyobcowania”. W tym intymnym wyznaniu, dopiero wraz z odpowiedzią: „Every piece of me.” cichnie i zostaje zastąpiony przez akompaniament pianina. Stopniowo rosnąca (zarówno pod względem tonu jak i głośności) muzyka jest być może kontynuacją wypowiedzi bohaterki, jej stanem wewnętrznym, emocjami, które przechodziły pomiędzy skrajnymi stanami melancholii, a euforią. Możemy to usłyszeć w ścieżce dźwiękowej, która również się wacha.

W kolejnych ujęciach śledzimy codzienną rutyną Woodcocka, jego przywiązanie do szczegółów i dokładność. W muzyce z kolei występuje powtarzalny, równie schematyczny jak dzień krawca motyw. Dźwięki pianina płyną, trochę błądzą, aż w końcu się zatrzymują. Można by określić to mianem ukazania „przelotności” uczucia, satysfakcji czy pragnień. Tak szybko jak się pojawiają, zanikają. Utwór ukazuje zarówno precyzyjność i porządek perfekcjonisty jak i chaotyczność.⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ #paulthomasanderson #director #muzykafilmowa #johnnygreenwood #muzykawfilmie #odysejasymfoniczna #phantomthread #nićwidmo #composer #filmmusic #film #cinema #danieldaylewis
DARK - czołówka W tle usłyszeć możemy „ DARK - czołówka

W tle usłyszeć możemy „Goodbye” niemieckiego artysty o pseudonimie Apparat (znany też jako 1/3 zespołu Moderat). Wokalu użyczyłą Anja Plaschg, znana z kolei z projektu Soap&Skin. Piosenka ukazała się już w roku 2011.

Klimat utworu można określić jako melancholijną elektronikę, ma bardzo przygnębiający nastrój, co świetnie pasuje do pesymizmu serialu, który skupia się przecież na przeznaczeniu - w pojedynku z którym zawsze pozostajemy bezsilni. Szczególnie uderzające są dźwięki pianina, niepokój pogłębia z kolei mroczny wokal.

Warto zwrócić uwagę na to, że w czołówce pojawia się  okrojona wersja utworu.  Słowa „For neither never nor ever, goodbye” wydają się być kluczowe i jednocześnie niejednoznaczne.  Sam utwór mówi o rozstaniu dwojga osób, którzy chociaż są bardzo blisko, to mają świadomość końca relacji. Jednak twórcy rezygnują z intymnych fragmentów utworu.

Owszem, wątki miłosne w Dark są równie skomplikowane i ważne, jednak wydaje mi się, że muzyka w połączeniu z symetrycznymi ujęciami skupia się bardziej na tych egzystencjalnych wątkach, na ostatecznym rozstaniu ze światem, czy postrzeganiu czasu i jego nieokreśloności.

#dark #netflix #seriale #netflixpolska #tvseries #muzyka #apparat #odysejasymfoniczna #muzykawserialu
"Piknik pod wiszącą skałą" Petera Weira, cz "Piknik pod wiszącą skałą" Petera Weira, czyli jeden z najbardziej osobliwych filmów jakie widziałem, zakazany owoc, którego boję się spróbować, ale jednocześnie pragnę. ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ Fabuła dzieła opiera się na zaginięciu trzech uczennic prywatnej szkoły Appleyard - sytuacja ma miejsce pod tytułową wiszącą skałą. Niewyjaśnione zniknięcie, impresjonistyczne kadry, dzika i przez lata nieznana dla ludzkości Australia kreują niesamowitą aurę tajemniczości.

Środkiem podkreślającym oniryczność, rozdarcie między snem, a jawą jest też muzyka. Jednym z utworów akompaniujących jest: 'Doina Sus Pe Culmea Dealului' Gheorghe'a Zamfira. Tytuł w wolnym tłumaczeniu znaczy: „Doina (rumuńska smutna pieśń ludowa) w drodze na szczyt wzgórza”. ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ Opiera się na urwanych, hipnotyzujących dźwiękach fletni Pana. Instrument swoją nazwę bierze z mitologii greckiej, według której, na fletni grywał bożek Pan - opiekun lasów i pól.  Pierwotnie był wykonywany z łodyg trzciny, aktualnie do produkcji wykorzystuje się różnego rodzaju drewna. Melodia grana na fletni budzi skojarzenia z dźwiękami natury (sam instrument przecież pochodzi z natury), wprowadza w stan opanowania, ale jednocześnie niesie ze sobą jakąś „tajemnicę”. Więcej na blogu lub FB (link w bio). #picnicathangingrock #peterweir #director #cinema #odysejasymfoniczna #film #muzykafilmowa #muzykawfilmie
Czasami po obejrzeniu filmu, odcinka serialu jeszc Czasami po obejrzeniu filmu, odcinka serialu jeszcze długo nucimy w głowie konkretny utwór, który się tam pojawił. Skrajna, dość nieprzyjemna forma tego zjawiska, gdy nie dajemy sobie rady z taką sytaucją ma nawet swoją nazwę – earworming.

Utwór, który słyszymy w Cząstkach kobiety nie doprowadził mnie jednak do tego nieprzyjemnego zjawiska, a wręcz odwrotnie. Spektakl Kornela Mundruczo (również reżyser filmowy m.in. Białego Boga) miałem okazję obejrzeć jakiś czas temu w ramach akcji Zostań w domu – nie wychodź z teatru. „Felicita” duetu Al Bano & Romina. Popowa, po części kiczowata piosenka, może nawet kojarzyć się z włoskim odpowiednikiem disco polo. W spektaklu pojawia się 3 razy. Po raz pierwszy Maja (Justyna Wasilewska) podśpiewuje krótki fragment w scenie porodu. Zdradza, że piosenkę śpiewała jej kiedyś mama. Szuka ukojenia w dzieciństwie, które prawdopodobnie było tytułową Felicitą, czyli szczęściem.

Kolejny raz powrót do dzieciństwa pojawia się podczas tańca ze wstążką. Tym razem na scenie widzimy obie siostry, które razem wykonują choreografię do włoskiego hitu, muzyka jest grana z gramofonu. Szczęście ukazują przez taniec i to, że przez chwilę znowu mogą poczuć się niewinnie jak dziecko.

Po raz ostatni Felicita staje się hymnem kobiet: matki (która akompaniuje na pianinie) i córek. W bardzo spokojnym występie odnajdziemy nie tylko szczęście i nostalgię, ale przede wszystkim siłę i zjednoczenie rodziny. Wykonanie porusza do łez. Włoski hit disco staje się przygnębiającą opowieścią o szczęściu, które trwa w tej chwili, w tym momencie. Nie wiemy jednak jak długo. Czy za chwilę wszystko nie wróci do poprzedniego stanu rzeczy?

Bardzo ciekawy jest sposób w jaki reżyser wykorzystał włoską piosenkę, szczególnie to stopniowe przejście od wykonania solo, do wspólnego rodzinnego koncertu, ale też od roli znanego hitu, który wywołuje uśmiech na twarzy położnej do bardzo intymnego, cichego i poruszającego występu.

Zdjęcie pochodzi ze strony trwarszawa.pl

#muzykawteatrze #teatr #justynawasilewska #kornelmundruczo #trwarszawa #cząstkikobiety #polskiteatr #magdalenakuta
Dość rzadko zdarza się, by twórcy w filmac Dość rzadko zdarza się, by twórcy w filmach lub serialach cytowali muzykę z innego dzieła filmowego. Taki przypadek ma miejsce między innymi w Euforii.

Wyjątkowa, moim zdaniem, jest  scena z czwartego odcinka (ten, którego akcja dzieje się głównie na festynie). A dokładniej, chodzi mi o ostatnią sekwencję z Rue i Jules. Jest to niezwykły moment dla serialu, zamykający również pierwszą połowę sezonu. Twórcy wykorzystali tutaj bardzo ciekawą formę montażu, poszczególne ujęcia łóżkowe zostały zestawione z krótkimi przebłyskami pozytywnych wspomnień ze szkoły czy festynu.

Towarzyszy temu przepiękna, orkiestrowa melodia. (po raz pierwszy w serialu występuje ścieżka symfoniczna). Jest to kompozycja napisana do filmu Nicolasa Roega – „Nie oglądaj się teraz” z 1973 roku. Utwór nadaje scenie nostalgiczno-tajemniczy klimat. Stopniowo narasta, początkowo słychać głównie instrumenty smyczkowe, które dopiero w kolejnej minucie zostają zastąpione przez pianino. Muzyka staje się dużo bardziej melancholijna i spokojniejsza. Warto wziąć pod uwagę kontekst utworu, otóż w filmie Roega towarzyszy scenie śmierci dziecka małżeństwa, które potem w filmie przeżywa traumę po tej sytuacji.

Co się dzieje w Euforii? Jest to chyba jeden z ostatnich momentów, kiedy Rue ma jeszcze nadzieję na głębszą więź z Jules. Niestety, ta słyszalna melancholia zapowiada bardziej pesymistyczną kontynuację. ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀⠀ ⠀ ⠀ ⠀#euphoria #euforia #hbogo #zendaya #muzykafilmowa #dontlooknow #muzykawfilmie #odysejasymfoniczna #director #film #seriale
CZOŁÓWKI - TRUE DETECTIVE Intro opiera się w CZOŁÓWKI - TRUE DETECTIVE

Intro opiera się w głównej mierze na podwójnej ekspozycji, co oddaje ducha serialu, jego tajemnicę i złożoność fabularną (dwie linie czasowe). Ożywione fotografie ukazane są w zwolnionym tempie.  Wytwarza to specyficzny surrealistyczny i senny klimat. W ludzkich obramowaniach (często głównych bohaterów) możemy dostrzec miejsce akcji – przemysłową, zanieczyszczoną Luizjanę, co koresponduje ze stanem psychicznym postaci. Na początku obserwujemy jasne, wyciszone fotografie na białym tle, które stopniowo przechodzą w coraz mroczniejsze zdjęcia, aż tło zmienia kolor na czarny.

Wybór utworu „Far from any road” zespołu The Handsome Family jako tło muzyczne jest niezwykle trafny. W tej błogiej, sielskiej muzyce country można usłyszeć mrok, który stopniowo ujawnia się w kolejnych odcinkach. Pesymistyczny tekst utworu znajduje odzwierciedlenie w czołówce i całości serialu. Muzycy skupiają się na jednym z najstarszych żywych organizmów na Ziemi, kreozycie na pustyni Mojave (ok. 11,7 tys. lat). Więcej na blogu lub FB -> link w bio

#truedetective #hbo #matthewmcconaughey #tvseries  #muzykawfilmach #muzyka #film #serial #thehandsomefamily #odysejasymfoniczna #truedetectiveseason1 #intro #czołówka
Dokładnie 40 lat temu premierę miało „Lśni Dokładnie 40 lat temu premierę miało „Lśnienie" Stanley'a Kubricka. Dzieło wyjątkowe, ze względu na pracę kamery, ale też i bardzo funkcjonalny soundtrack.

Tak jak w „Mechanicznej pomarańczy", ścieżkę dźwiękową do sceny otwierającej stworzyła Wendy Carols. Tym razem w elektronicznej aranżacji możemy usłyszeć temat ze średniowiecznego Dies Irae. Mroczne dźwięki stopniowo budują atmosferę grozy i zbliżającego się horroru.

Najwięcej w Lśnieniu jest jednak kompozycji Pendereckiego. Co ciekawe, kompozytor niekoniecznie tak sobie wyobrażał wykorzystanie jego muzyki w filmie. Mrożące krew w żyłach, mroczne formy „Przebudzenia Jakuba”, który notabene jest utworem religijnym (i to najbardziej oburzyło muzyka), pojawiają się w jednej z najbardziej przerażających scen w historii kina.

#kubrick #stanleykubrick #theshining #muzykaklasyczna #muzykafilmowa #odysejasymfoniczna #muzykawfilmie #kino #lśnienie #krzysztofpenderecki #director #reżyser #jacknicholson
22 maja 1813 roku urodził się Ryszard Wagner. R 22 maja 1813 roku urodził się Ryszard Wagner. Reformator opery i jeden z najwybitniejszych twórców romantyzmu. Jednocześnie antysemita, kompozytor hołubiony przez nazistów. Bardzo ważnym i znanym dziełem twórcy jest Pierścień Nibelunga. Po raz pierwszy w historii muzyki Wagner zastosował motywy przewodnie – leimotivy, co miało niewyobrażalny wpływ na sposób w jaki wygląda między innymi współczesna muzyka filmowa.

Tetralogia składa się z następujących części: Złoto renu, Walkiria, Zygfryd i Zmierzch Bogów. Walkiria dość łatwo przeszła do popkultury, Cwał Walkirii  jest utworem często wykorzystywanym w filmach, czy serialach, m.in. w słynnej scenie z „Czasu Apokalipsy”, pojawia się też w „Simsponach”, „The Big Bang Theory”, czy „Blues Brothers”. ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ Luchino Visconti (znany również z pracy nad operami) w swoim filmie „Ludwig” przedstawił epokę Wagnera. Warto jednak zwrócić uwagę na nawiązania do ostatniej części tetralogii – Zmierzchu Bogów.  Reżyser silnie zainspirował i poniekąd uwspółcześnił operę kompozyora, ukazując narodziny nazizmu, w swoim filmie o tym samym tytule.

#muzykafilmowa #wagner #muzykawfilmie #czasapokalipsy #coppola #zmierzchbogów #visconti #film #kino #director #luchinovisconti #reżyser
POLECAJKI #3 Tales from the loop W „Tales from POLECAJKI #3 Tales from the loop

W „Tales from the loop” na ekran przeniesiono obrazy szwedzkiego artysty Simona Stålenhaga. Serial opowiada 8 historii bohaterów zamieszkujących tytułową pętlę. Jest to podziemny ośrodek naukowy, w którym odkrywa się i bada tajemnice wszechświata. Pętla i skupiona wokół niej fabuła są tu jedynie nośnikiem wartości filozoficznej, na pierwszy plan z kolei wychodzą historie zwykłych ludzi, którzy postawieni są w niecodziennych sytuacjach. Brak tu niespodziewanych zwrotów akcji, w zamian za to otrzymujemy uniwersalne historie o życiu, które łączą się w fantastyczną całość. Do swoich inspiracji twórca serialu wymienia „Dekalog” Krzysztofa Kieślowskiego.

Nieśpieszna narracja i długie ujęcia są elementem charakterystycznym sposobu opowiadania. Elementy retro łączą się z futurystycznymi, zaś natura zestawiona jest z maszynami i robotami.Philipa Glass wraz z Paulem Leonard-Morganem odpowiedzialni są za soundtrack. Muzyka w głównej mierze to powracające (a nawet zapętlone), minimalistyczne melodie w różnych tonacjach. Odpowiada za hipnotyzującą, melancholijną atmosferę. Bardzo polecam, szczególnie fanom Leftovers, The OA czy Dark. Można obejrzeć na Amazon Prime.

#serial #recenzjafilmu #film #philipglass #muzykawfilmie #muzyka #talesfromtheloop #opowiescizpetli #odysejasymfoniczna #director #muzykafilmowa #amazonprimevideo
Co ma wspólnego Bach z joggingiem? W wybranym fr Co ma wspólnego Bach z joggingiem? W wybranym fragmencie „Wstydu” Steve McQueen stawia na minimalizm. Minimalizm w stylistyce kadru jak i w ścieżce dźwiękowej.

Brandon (Michael Fassbender), seksoholik, wychodzi z mieszkania pobiegać. Jest spięty, bo chwilę wcześniej mógł usłyszeć ekscesy siostry z jego szefem, dochodzące z własnej sypialni. Bohater nie potrafi sobie z tym poradzić i decyduje się uciec. Włącza ukajającą muzykę Bacha, a dokładniej Preludium i Fugę w tonacji E-moll. Czy może jednak ten jogging to bardziej ucieczka od problemów? Jego wybór jest dość niespodziewany biorąc pod uwagę zarówno wcześniejszy soundtrack filmu jak i utwory, które zazwyczaj kojarzą nam się z uprawianiem sportu.

Dlaczego reżyser wybrał akurat wykonanie Glenna Goulda? I jak wpływa na nasze odczucia kierunek w którym biegnie?

Odpowiedź na blogu lub na FB (link w bio)

#analizafilmu #shame #michaelfassbender #fassbender #stevemcqueen #bach #jogging #muzykafilmowa #muzykawfilmie #muzykaklasyczna #preludium #odysejasymfoniczna #director #film #reżyser
Leftovers - Pozostawieni W czołówce Pozostawiony Leftovers - Pozostawieni
W czołówce Pozostawionych twórcy prowadzą nas do katedry – miejsca sacrum, syntetyzującego czas i przestrzeń. Z poszczególnymi kadrami w mistyczny sposób koresponduje poruszająca muzyka Maxa Richtera.

Obserwujemy obrazy przypominające freski Michała Anioła z Kaplicy Sykstyńskiej. Poprzez technikę kwadratury ukazano tu pewnego rodzaju apoteozy – wstępowanie do nieba, wynoszenie do świętości. Współczesne postaci odlatują z rąk bliskich, zostawiając ich samych sobie. Autor czołówki przyznał, iż twórcom chodziło o przekazanie jak największej ilości emocji.

Renesansową sztukę dopełnia dynamiczna ścieżka dźwiękowa. Rozpoczyna się głośnym wybuchem perkusji (prawdopodobnie „nagłe odejście” 2% ludzkości). Główną linię melodyczną prowadzą skrzypce. W tle słyszymy chórki, które nadają utworowi  sakralnego charakteru. Muzyka wprowadza w stan wznoszenia się. Gęstość emocji wzrasta, wyczuwamy nadchodzące apogeum, po którym następuje katharsis.

#leftovers #muzyka #maxrichter #muzykafilmowa #serial #hbogo #film #director #kino #czołówkafilmowa #odysejasymfoniczna #thedeparture #leftovershbo #damonlindelof
Load More... Follow on Instagram

Tags

Bach David Bowie Eyes wide shut Faworyta Federico Fellini fortepian I've been loving you too long Lars von Trier leftovers Marriage Story muzyka klasyczna Noah Baumbach Oczy Szeroko Zamknięte Otis Redding Paulo Sorrentino Paweł Pawlikowski Philip Glass Pier Paolo Pasolini seriale Stanley Kubrick Steve McQueen Szostakowicz Tarkowski Teoremat The Hours True Detective walc nr. 2 z suity jazzowej wideoesej Wolfgang Amadeus Mozart Wstyd Zimna wojna
RSS
Follow by Email
Facebook
fb-share-icon
Instagram
  • FB

Odyseja symfoniczna

Proudly powered by WordPress | Theme: Yosemite by GretaThemes
  • Home
  • Analizy
    • Sceny
    • Czołówki filmowe
    • Zwiastuny
  • Zestawienia
  • Muzyka klasyczna
    • Requiem w kinie
  • Polecajki
  • Sylwetki
  • Kontakt